لغتنامه دهخدا
تبهل . [ ت َ ب َهَْهَُ ] (ع مص ) تباهل . یکدیگر را لعنت کردن . (اقرب الموارد) (قطر المحیط). مباهله کردن . (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء). || رنج بردن در آنچه طلب شده است : تبهل فلان عنی بما یطلب . (قطر المحیط) (اقرب الموارد). والتبهل العناء بمایطلب . (تاج العروس ج <span class=
