گاودوشهلغتنامه دهخداگاودوشه . [ ش َ/ ش ِ ] (اِ مرکب ) ظرفی باشد که در آن شیر دوشند. (برهان ). محلب . علبه . ملبن . (منتهی الارب ) : خصم خر تو چو گاودوشه از فاقه دو دست بر سرآمد. حکیم روحی (از جهانگیری ).<
گاودوشهلغتنامه دهخداگاودوشه . [ ش ِ ] (اِخ ) دهی است از دهستان مرکزی بخش فریمان شهرستان مشهد، واقع در 18 هزارگزی جنوب فریمان سر راه مالرو عمومی فریمان به شهرنو، کوهستانی ، هوا معتدل ، دارای 262 تن سکنه . آب آن از قنات ، محصول آن
گاودوشیلغتنامه دهخداگاودوشی . (اِخ ) تیره ای از اسیوند هفت لنگ بختیاری . (جغرافیایی سیاسی کیهان ص 73).
گویشهلغتنامه دهخداگویشه . [ گ َ ش َ / ش ِ ] (اِ) گودوش . گودوشه . گاودوش . گاودوشه . (فرهنگ نظام ). بمعنی گویش است که ظرف و انای شیر و ماست باشد. (برهان قاطع) (ناظم الاطباء).
محلبلغتنامه دهخدامحلب . [ م ِ ل َ ] (ع اِ) شیردوشه . (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء). ظرفی باشد که در آن شیر دوشند. (برهان ) (غیاث ). گاودوش . (یادداشت مرحوم دهخدا). گاودوشه . جای شیر. ج ، محالب . (مهذب الاسماء). و رجوع به محلاب شود.