لغتنامه دهخدا
کندوج . [ ک َ ] (معرب ، اِ) معرب است و آن ظرفی است مانند خم بزرگی که از گل سازند و در آن غله نگاه دارند. (منتهی الارب ). ظرف بزرگ گلین که پر از غله کنند و به هندی کوطهی گویند و کندو، کندوک ، کندوله نیز گویند. (آنندراج ). آوند گلی که در آن غله ریزند. (ناظم الاطباء). کندو. (دها