لغتنامه دهخدا
جرجانی . [ ج ُ ] (اِخ ) عبداﷲبن عدی بن عبداﷲبن محمد معروف به ابن قطان حافظ و مکنی به ابواحمد. از ائمه حدیث در عصر خود بشمار بود. وی از اسکندریه تا سمرقند را در طلب حدیث بمسافرت پرداخت او از عبدالرحمان نسایی و جز او روایت کرد و ابوعبداﷲ حاکم از وی روایت دارد و تصانیف مشهوری از