ابووثیللغتنامه دهخداابووثیل . [ اَ بو وَ ] (اِخ ) مردی از عرب که تنها چند شتر لاغر و نزار داشت و سپس شتران او با خوردن رطب فربه شدند و او غنی گردید و در عزّ پس از ذُل ّ بدو مثل زنند. (المرصع). و ابوتیل با تاء منقوط نیز آمده است .
ابوطویللغتنامه دهخداابوطویل . [ اَ طَ ] (اِخ ) نام قلعه ای به افریقیه نزدیک تونس . پس از خرابی قیروان سکنه ٔ قیروان به قلعه ٔ ابوطویل هجرت کردند وآن قلعه آبادان شد و مرکز قبائل صنهاجه گردید. و این همان قلعه است که ابویزید خارجی در او تحصن کرد.