زونج

زونج . [ زَ وَ / زِ وَ ] (اِ) عصیب و روده و مانند آن بود که فراهم نوردند گرد یا دراز. (لغت فرس اسدی چ اقبال ص 57). زونج و لکانه عصب بود. (حاشیه ٔ لغت فرس اسدی ، ایضاً). روده های گوسفند باشد که با گوشت و پیه پر کرده قاق کنند و در وقت حاجت پزند و خورند... و به این معنی بجای نون یای حطی هم آمده است (زویج ). (برهان ) (از ناظم الاطباء) (از جهانگیری ). روده ها که با پیه در هم پیچند و بریان کنند و مبار نیز گویند و بعضی بجای نون یای حطی گفته اند و واو مکسور خوانده اند. (فرهنگ رشیدی ) (از انجمن آرا) (از آنندراج ) :
اگر من زونجت نخوردم گهی
تو اکنون بیا و زونجم بخور.

رودکی (از لغت فرس اسدی چ اقبال ص 57).

همی ز آرزوی کیر خواجه را گه خوان
بجز زونج نباشد خورش به خوانش بر.

معروفی (از حاشیه ٔ لغت فرس اسدی ، ایضاً).

عصیب و گرده برون کن وزو زونج نورد
جگر بیاژن و آگنج را به سامان کن .

کسائی (از یادداشت بخط مرحوم دهخدا).

ترنجیده رویش بسان ترنج
دراز است و باریک قد چو زونج .

طیان (از جهانگیری ).

به حالیست خصمش که نزدیک او
چو لحم طیور است اکنون زونج .

شمس فخری .

رجوع به زویج شود.