رقبة
لغتنامه دهخدا
رقبة. [ رَ ق َ ب َ ] (ع اِ) یا رقبه . بنده و عبد و غلام . (ناظم الاطباء). بنده و عبد. کسانی که به سکون «قاف » خوانند خطاست (غیاث اللغات ) :
دین و دنیا ازو دومن ذلک
رقبه ٔ او رقاب را مالک .
|| گردن . (ناظم الاطباء).
دین و دنیا ازو دومن ذلک
رقبه ٔ او رقاب را مالک .
|| گردن . (ناظم الاطباء).