تتق بند
لغت‌نامه دهخدا
تتق بند. [ ت ُ ت ُ ب َ] (نف مرکب ) که تتق بندد. که پرده کشد :
گهربخشنده ٔ ابر تتق بند
درافشاننده ٔ صبح شکرخند.
گاه نقش آرای آرایش به انگیز خیال
گاه در حجله تتق بند عروسان بوده ام .
رجوع به تتق و دیگر ترکیبهای آن شود.
گهربخشنده ٔ ابر تتق بند
درافشاننده ٔ صبح شکرخند.
گاه نقش آرای آرایش به انگیز خیال
گاه در حجله تتق بند عروسان بوده ام .
رجوع به تتق و دیگر ترکیبهای آن شود.