فضیحلغتنامه دهخدافضیح . [ ف َ ] (ع ص )رسوا. (منتهی الارب ). || هو فضیح بالجمال ؛یعنی او بدسیاست است شتران را. (منتهی الارب ). || (اِ) شرابی که از غوره ٔ خرما گیرند آنگاه که خرما
فضیحت کردنلغتنامه دهخدافضیحت کردن . [ ف َ ح َ ک َ دَ ] (مص مرکب ) رسوا کردن . آبروی کسی را بردن : آدمی را زبان فضیحت کرد.سعدی (گلستان ).
فضیحتلغتنامه دهخدافضیحت . [ ف َ ح َ ] (ع مص ) فضیحة. رسوا کردن . (ترجمان علامه ٔ جرجانی ترتیب عادل بن علی ). || (اِمص ) آشکاری عیب کسی . (از اقرب الموارد). رسوایی و بدنامی . ج ،