دشیشلغتنامه دهخدادشیش . [ دَ ] (ع اِ) جشیش . (تحفه ٔ حکیم مؤمن ). دانه ای است چون گندم که در حال سخت بودن آنرا آرد کنند. وآن لغتی است در جشیش . (از ذیل اقرب الموارد). و رجوع به
دشیشکلغتنامه دهخدادشیشک . [ دَ شی ش َ ] (اِ) شب را گویند و به عربی لیل خوانند. (برهان ). و رجوع به دشیشگه شود.
دشیشةلغتنامه دهخدادشیشة. [ دَ ش َ ] (ع اِ) آشی است که از گندم کوفته ترتیب دهند. (از منتهی الارب ) (از اقرب الموارد). و آن لغتی است در جشیش . (از اقرب الموارد). و رجوع به جشیش شود
دشیشگهلغتنامه دهخدادشیشگه . [ دَ گ َ / گ ِ ] (اِ) صاحب آنندراج گوید در فرهنگها و برهان به وزن فریفته به معنی شب آورده اند و ظن مؤلف این است که اصل آن دوشینگه بوده باشد، واو را حذ
برادر ناتنیگویش اصفهانی تکیه ای: nadadayi/dadinâteni طاری: naberayi طامه ای: naberâyi طرقی: neberayi کشه ای: neberayi نطنزی: borâynâteni
خواهر ناتنیگویش اصفهانی تکیه ای: nadâdâyi طاری: naxoxi طامه ای: naxâhâri طرقی: nexohi کشه ای: nexoxi نطنزی: xâhârnâteni
فقرگویش اصفهانی تکیه ای: faqr / nâdâri طاری: faqr / nadâri طامه ای: faqr طرقی: nedâri کشه ای: faqr / nadâri نطنزی: faqr / nadâri