میغرلغتنامه دهخدامیغر. [ غ َ ] (ع اِ) (از «وغ ر») میقات و هنگام کار. (ناظم الاطباء). میقات . میعاد. (اقرب الموارد). وعده جای و وعده گاه . (ناظم الاطباء). میغرة. || جای کار. (ناظ
میغرةلغتنامه دهخدامیغرة. [ غ َ رَ ] (ع اِ) میغر. میقات و هنگام کار. (منتهی الارب ، ماده ٔ وغ ر) (از آنندراج ) (ناظم الاطباء). وعده جای و وعده گاه . (منتهی الارب ) (آنندراج ) (ناظ
میغرنگلغتنامه دهخدامیغرنگ . [ رَ ] (ص مرکب ) به رنگ میغ. ابرگون . که همرنگ ابر باشد : دیوان میغرنگ سنان کش چو آفتاب کز نوک نیزه شان سر کیوان زبان کشید.خاقانی .