تفشیرهلغتنامه دهخداتفشیره . [ ت َ رَ/ رِ ] (اِ) عدس سبز پخته ٔ نرم کوفته که مردم تهران عدسی گویند. (ناظم الاطباء). و رجوع به تفشله شود.
تشیرهلغتنامه دهخداتشیره . [ ت َ رَ / رِ ] (اِ) گلوله ای را گویند که از سنگهای الوان و سخت سازند و بدان بازی کنند. (برهان ) (ناظم الاطباء) (از انجمن آرا) (از آنندراج ). و آن را تی
تفشرهلغتنامه دهخداتفشره . [ ت َ ش َ / ش ِ رِ ] (ع مص ) قلیه ای که ازسبزی آلات پزند. (ناظم الاطباء). رجوع به تفشله شود.
تفشیرلغتنامه دهخداتفشیر. [ ت َ ] (ع مص ) مصدر جعلی از فشار فارسی . مصدر از فشردن فارسی . (یادداشت بخط مرحوم دهخدا) : ور تیز بگادن خرانی دندان بفشر بگاه تفشیر.سوزنی (دیوان چ شاه ح
تفشیلهلغتنامه دهخداتفشیله . [ ت َ ل َ / ل ِ ] (اِ) گوشت و گندنا و گوز مغز و خایه درهم هریک اندر کنند و بپزند و تفشیله خوانند. (لغت فرس اسدی چ اقبال ص 244). گوشت و گندنا و گشنیز و
تشیرهفرهنگ فارسی عمید / قربانزادهگوی کوچک سنگی یا بلوری که اطفال با آن بازی می‌کنند؛ تیره؛ تیله؛ گلوله.