لبیبلغتنامه دهخدالبیب . [ ل َ ] (اِخ ) (الشیخ ) عبداﷲ الملقب باللبیب بن العلامة عبدالحکیم بن شمس الدین السیالکوتی الهندی . او را حاشیتی است بر تلویح سعدالدین تفتازانی . (معجم ال
لبیبلغتنامه دهخدالبیب . [ ل َ ] (ع ص ) خردمند. ج ، اَلِبّاء. (منتهی الارب ). عاقل . بخرد. دانا : ستمگران را چون جایگه چنین باشدستمگری نکند مردم لبیب و فهیم . سوزنی .لب شیرین لبا
جلبیبلغتنامه دهخداجلبیب . [ ج ِ ] (از ع ، اِ) مماله ٔ جلباب : شب عشاق لیلةالقدر است چون برون آوری سر از جلبیب . رودکی .رجوع به جلباب شود.
لبیبةلغتنامه دهخدالبیبة. [ ل َ ب َ ] (ع ص ) تأنیث لبیب . زن عاقله . || (اِ) شاماکچه . (منتهی الارب ). نام جامه ای است .
لبیبةلغتنامه دهخدالبیبة. [ل َ ب َ ] (اِخ ) الانصاری . ذکره الطبرانی و غیره و قال ابوعمر هو ابولبیبة و قال ابن حبان فی ترجمة حفیده محمدبن عبدالرحمن بن لبیبة کان اسم عبدالرحمن لبیب
لبیبیلغتنامه دهخدالبیبی . [ ل َ ] (اِخ ) از شعرای معروف اواخر قرن چهارم و اوایل قرن پنجم هجری است و مسعودسعد وی را اوستاد و سیدالشعرا خوانده در قصیدتی بمطلع:بنظم و نثر گر امروز ا
حسین لبیبلغتنامه دهخداحسین لبیب . [ ح ُ س َ ل َ ] (اِخ ) ابن محمد اسکداری رومی متخلص به لبیب قاضی اناطول و درگذشته ٔ 1181 هَ . ق . است و دیوان شعر دارد. (هدیة العارفین ج 1 ص 327).