لغت‌نامه دهخدا

باذخ . [ ذِ ] (ع اِ) کوه سخت بلند. (مهذب الاسماء). کوه بلند. (قطر المحیط). جبال بواذخ . (منتهی الارب ). کوههای بلند. || گردن افراز. ج ، بُذَّخ ، بَواذِخ . (منته