لغتنامه دهخدا
جاحظیة. [ ح ِ ظی ی َ ] (اِخ ) فرقه ای از معتزله اصحاب عمروبن بحر الجاحظ بودند که میگفتند همه ٔ معارف ضروریست و در هیچیک از ما بندگان خدای اراده نیست و اراده ٔ بندگان در اعمال عدم لهو باشد و به آنچه میکند دانا باشد و سهو از خود دور دارد. اما ارادتی که متعلق به عقل است غیر میل