شکرشکن

šekaršekan

معنی

۱. خورندۀ شکر.
۲. شیرین‌سخن؛ شیرین‌گفتار: ◻︎ شکّرشکن شوند همه طوطیان هند / زاین قند پارسی که به بنگاله می‌رود (حافظ: ۴۵۲).

جست‌وجوی دقیق

شکرشکن

لغت‌نامه دهخدا

شکرشکن . [ ش َ ک َ / ش َک ْ ک َ ش ِ ک َ ] (نف مرکب ) شکننده ٔ شکر. که شکر بشکندو بخورد. شکرخوار: طوطی شکرشکن . (یادداشت مؤلف ).- شکرشکن شدن ؛ شیرین کام شدن به

شکرشکن

فرهنگ انتشارات معین

( ~ . ش کَ) (ص فا.) کنایه از: شیرین سخن .

شکرشکن

فرهنگ فارسی عمید / قربان‌زاده

۱. خورندۀ شکر.۲. شیرین‌سخن؛ شیرین‌گفتار: ◻︎ شکّرشکن شوند همه طوطیان هند / زاین قند پارسی که به بنگاله می‌رود (حافظ: ۴۵۲).

جست‌وجوی مشابه

شترشکن

لغت‌نامه دهخدا

شترشکن . [ ش ُ ت ُ ش ِ ک َ ] (نف مرکب ) اشترشکن . که شتر را بشکند. خردکننده ٔ شتر به نیرو. || کنایه از قوی و نیرومند است . رجوع به اشترشکن شود.

شکرآکند

لغت‌نامه دهخدا

شکرآکند. [ ش َ ک َ / ش َک ْ ک َ ک َ ] (ن مف مرکب ) پر از شکر. پر از شیرینی . سخت شیرین : بر لعل و شکر خند که نرخ شکر و لعل کردی به دو لعل شکرآکند شکسته . سوزنی

شکرشان

لغت‌نامه دهخدا

شکرشان . [ ش َ ک َ ] (اِ مرکب ) شکرسان . (ناظم الاطباء). شان شکر. و رجوع به ماده ٔ شکرسان شود.

شکرشکار

لغت‌نامه دهخدا

شکرشکار. [ ش َ ک َ / ش َک ْ ک َ ش ِ ] (ص مرکب ) که شکر شکار کند. کنایه از کسی که از لب معشوق بوسه رباید : تا در شکارگاه بتان عاشقی به لب باشد شکرشکار چه پنهان چ

شکرشکر

لغت‌نامه دهخدا

شکرشکر. [ ش َ ک َ ش ِ ک َ ] (نف مرکب ) که شکر را شکار کند. که رونق بازار شکر بشکند. کنایه است از سخت شیرین و شکرین : هست گویی زمرّد و مرجان خط سبز و لب شکرشکرش

جست‌وجوی متن

شکرچین

فرهنگ فارسی عمید / قربان‌زاده

شکرخوار؛ شکرشکن.

بنگاله

لغت‌نامه دهخدا

بنگاله . [ ب َ / ب ِ ل َ / ل ِ ] (اِخ ) بنگال :شکرشکن شوند همه طوطیان هندزین قند پارسی که به بنگاله میرود. حافظ.دم آبی که جهان قسمت من کرد سلیم گه به بنگاله برد

عنبرذقن

لغت‌نامه دهخدا

عنبرذقن . [ عَم ْ ب َ ذَ ق َ ] (ص مرکب ) آنکه ذقن وی بوی عنبر دهد : شکرشکن است یا سخن گوی من است عنبرذقن است یا سمن بوی من است .ابوالطیب مصعبی .

طوطیان هند

واژه‌نامه آزاد

در شعر حافظ، کنایه از شاعران وسخنوران مقلد هندی: شکرشکن شوند همه طوطیان هند/ زین قند پارسی که به بنگاله می رود. (در مصراع دوم، «قندپارسی« یعنی غزلیات

رضا

لغت‌نامه دهخدا

رضا. [ رِ ] (اِخ ) یا رضای لاهیجانی ، رضا شکر. وطنش لاهیجان است . شکرشکن و شیرین بیان بود. او راست :بیابان بلا خاری نداردکه از دامان من تاری ندارد.چو آیی در صف