لغتنامه دهخدا
دروء. [ دُ ] (ع مص ) ناگاه برآمدن مرد، یاعام است . (از منتهی الارب ). درء. (اقرب الموارد). و از این مصدر است : کوکب دِرّی ؛ ناگاه برآینده ، و برخی دُرّی خوانند منسوب به دُرّ. (یادداشت مرحوم دهخدا).و رجوع به درء شود. || روشن شدن و درخشیدن ستاره . (از منتهی الارب ) (از اقرب الم