جهوریلغتنامه دهخداجهوری . [ ج َه ْ وَ ری ی ] (ع ص ) بلند و مرتفع. (اقرب الموارد): کلام جهوری ؛ سخن بلندآواز. (منتهی الارب ) (اقرب الموارد). رجل جهوری الصوت ؛ مرد بلند آواز. (مهذب
جهوری الصوتلغتنامه دهخداجهوری الصوت . [ ج َه ْ وَ ری یُص ْ ص َ ] (ع ص مرکب ) رجل جهوری الصوت ؛ مرد بلندآواز. (منتهی الارب ) (مهذب الاسماء).
جبوریلغتنامه دهخداجبوری . [ ج ُ ] (اِخ ) خلیل بن سلطان بن ناصر. شاعر و ادیب از مردم بغداد است . در این شهر در سال 1137 هَ . ق . / 1725 م . بدنیا آمد و در همانجا تحصیل کرد و بسال
جبوریلغتنامه دهخداجبوری . [ ج ُ ] (اِخ ) سلطان بن ناصربن احمد.از فضلاء بغداد بود و مشهور به جبوری ، و منسوب به جبور است که نام قبیله ٔ بزرگی در کنار نهر خابور میباشد. وی در خابور
جاوریلغتنامه دهخداجاوری . [ وَ ] (ع اِ) عسل البنی . میعه . لبان جائی (جاوی ). بخور جاوی . حسن لبه . عسلبند. جاوی .- ترکیبها :جاوری بری ؛ جاوری وحشی . جاوری بیابانی .
جهوری الصوتلغتنامه دهخداجهوری الصوت . [ ج َه ْ وَ ری یُص ْ ص َ ] (ع ص مرکب ) رجل جهوری الصوت ؛ مرد بلندآواز. (منتهی الارب ) (مهذب الاسماء).
ابوعروهلغتنامه دهخداابوعروه . [ اَ ع ُ وَ ] (اِخ )مردی جهوری الصوت که به بلندی صیحه ٔ او مثل زدندی .
درشت آوازلغتنامه دهخدادرشت آواز. [ دُ رُ ] (ص مرکب ) بلند بانگ . جهوری الصوت . (یادداشت مرحوم دهخدا). أجش . أجشر. قنخر: صخاب ؛ درشت آواز پلیدزبان . فداد؛ مرد بلند درشت آواز. هَمَری
صداکلفتلغتنامه دهخداصداکلفت . [ ص َ / ص ِ ک ُ ل ُ ] (ص مرکب ) خشن آواز. جهوری الصوت . درشت آواز. خشن بانگ .
ابوعروهلغتنامه دهخداابوعروه . [ اَ ع ُ وَ ] (اِخ )السباع . رجوع به ابوعروه مردی جهوری الصوت ... شود.