لغتنامه دهخدا
استنعاء. [ اِ ت ِ ] (ع مص ) فراپیش شدن . (تاج المصادر بیهقی ). پیش رفتن ناقه : استنعت الناقة. || یا دویدن ناقه با صاحب خود: استنعت الناقة. || یا پراکنده و منتشر گردیدن ناقه : استنعت الناقة. || گریزان بازگشتن شتر. رمیدن شتران و جز آن و متفرق شدن . یقال : استنعی الابل و القوم ؛