ثواشه

(پارسی کهن) جا و مکان، فضا، از ریشۀ اوستایی. به همین معنا، همتای توَشتری در متون ودایی. مشتق از ثوارتَهی هند و ایرانی به معنای « تْوَر/ ثْوَر » به معنی جا و فضا که خود از ریشۀ هند و اروپایی شتافتن و حرکت کردن ساخته شده است. [ایزد فضا و گاه زمان در متون اوستایی]