یزید
لغتنامه دهخدا
یزید. [ ی َ ] (اِخ ) ابن ابی سفیان قرشی اموی ، مکنی به ابوخالد، از صحابه بود چون بهترین فرد سفیانیان بود به یزیدالخیر معروف گردید. از مادر از معاویه جدا بود و مادرش ام الحکم زینب بنت نوفل از بنی کنانه بود. روز فتح مکه اسلام آورد و در غزوه ٔ حنین شرکت کرد. در عهد خلافت ابوبکر با عمروبن عاص و خالدبن ولید ودیگران در جنگ با رومیان و شکست دادن بدانها شرکت داشت . در عهد خلیفه ٔ ثانی نیز چندبار به فرماندهی سپاه اسلام منصوب شد و به سال 19 هَ . ق . به مرض طاعون درگذشت . (از قاموس الاعلام ترکی ج 6). او برادر معاویه ٔ خلیفه بود و به سال 18 هَ . ق . درگذشت . (از اعلام زرکلی ). و رجوع به تاریخ الخلفا ص 66 و 100 و 131 و مجمل التواریخ والقصص ص 297 و البیان و التبیین ج 1 ص 63 و 64 و فیه مافیه ص 317 و تاریخ اسلام ص 123 و 129 شود.