گنه کاری
لغت‌نامه دهخدا
گنه کاری . [ گ ُ ن َه ْ ] (حامص مرکب ) عمل گنه کار. تقصیرکاری . مجرمی . عصیان . اثم . جرم . بزه کاری :
به پاسخ سخن لرزلرزان شنید
ز زروان گنهکاری آمد پدید.
ز نادانی آمد گنه کاریَم
گمانم که دیوانه پنداریَم .
خواجه درداده تن بدان خواری
از چه از تهمت گنه کاری .
گرچه بر جان عاشقان خواری است
توبه در عاشقی گنه کاری است .
نان دهانم بدین گنه داری
نان خورانم بدان گنه کاری .
دوستانم توبه گویند از گنه کاری به من
توبه تا من میکنم هرگز نباشد برقرار.
به پاسخ سخن لرزلرزان شنید
ز زروان گنهکاری آمد پدید.
ز نادانی آمد گنه کاریَم
گمانم که دیوانه پنداریَم .
خواجه درداده تن بدان خواری
از چه از تهمت گنه کاری .
گرچه بر جان عاشقان خواری است
توبه در عاشقی گنه کاری است .
نان دهانم بدین گنه داری
نان خورانم بدان گنه کاری .
دوستانم توبه گویند از گنه کاری به من
توبه تا من میکنم هرگز نباشد برقرار.