گشا
لغتنامه دهخدا
گشا. [ گ ُ ] (نف ) گشاینده . همیشه به صورت ترکیب آید: بخت گشا. بندگشا. بند و گشا. پاگشا. جهان گشا. چهره گشا. دل گشا. راه گشا. رگ گشا (فصاد). روزه گشا. روگشا. عالم گشا. عقده گشا. کارگشا. کشورگشا. گره گشا. گیتی گشا. مشکل گشا. نافه گشا. ولایت گشا :
دم از کار کشورگشایی زنم .
تیغ مبارزان نکند دردیار خصم
چندان اثر که همت کشورگشای تو.
ولایت گشایان گردن فراز
نشستند و بردند شه را نماز.
رجوع به هر یک از این مدخلها در ردیف خود شود.
دم از کار کشورگشایی زنم .
تیغ مبارزان نکند دردیار خصم
چندان اثر که همت کشورگشای تو.
ولایت گشایان گردن فراز
نشستند و بردند شه را نماز.
رجوع به هر یک از این مدخلها در ردیف خود شود.