گره گشا
لغت‌نامه دهخدا
گره گشا. [ گ ِ رِه ْ گ ُ ] (نف مرکب ) گره گشاینده . مجازاًبمعنی گشاینده ٔ مشکل و آسان کننده ٔ کار :
عشق است گره گشای هستی
گردابه زهاب خودپرستی .
آن می که گره گشای کار است
با نفس ، چو روح سازگار است .
گفت ای نفس تو جان فزایم
اندیشه ٔ تو گره گشایم .
چو غنچه جمله فروبستگی است کار جهان
تو همچو باد بهاری گره گشا میباش .
عشق است گره گشای هستی
گردابه زهاب خودپرستی .
آن می که گره گشای کار است
با نفس ، چو روح سازگار است .
گفت ای نفس تو جان فزایم
اندیشه ٔ تو گره گشایم .
چو غنچه جمله فروبستگی است کار جهان
تو همچو باد بهاری گره گشا میباش .