گردن افراختن
لغت‌نامه دهخدا
گردن افراختن . [ گ َ دَ اَ ت َ ] (مص مرکب ) قدرت از خود نشان دادن . خودنمایی کردن . مقاومت . ایستادگی :
ببردیم بر دشمنان تاختن
نیارست کس گردن افراختن .
هرکه بیهوده گردن افرازد
خویشتن را به گردن اندازد.
بلندآواز نادان گردن افراخت
که دانا را به بیشرمی بینداخت .
میفراز گردن به دستار و ریش
که دستار پنبه ست و ریشت حشیش .
و رجوع به گردن افراشتن شود.
ببردیم بر دشمنان تاختن
نیارست کس گردن افراختن .
هرکه بیهوده گردن افرازد
خویشتن را به گردن اندازد.
بلندآواز نادان گردن افراخت
که دانا را به بیشرمی بینداخت .
میفراز گردن به دستار و ریش
که دستار پنبه ست و ریشت حشیش .
و رجوع به گردن افراشتن شود.