کاچک

کاچک . [ چ َ ] (اِ) تارک سر را گویند که فرق سر و میان سر باشد. (برهان ) :
زخم خوردن بکاچک اندر رزم
خوشتر از طعنه ٔ عدو صدبار.

عزیز مشتملی (فرهنگ نظام ).

|| (اِ مصغر) مصغر کاچه که زنخ باشد. (آنندراج ) :
کاچک و ریشک و ثناخوانی
کبرک و عجبک و سخندانی .

سنائی (از جهانگیری ).