کاه ربای
لغت‌نامه دهخدا
کاه ربای . [ رُ ] (اِ مرکب ) رباینده ٔ کاه . کاهربا. کهربا. جذب کننده و بسوی خود کشنده ٔ قطعات کاه و خاشاک سبک :
تا چو بیجاده نباشد به نکورنگی سنگ
تا چو یاقوت نباشد به بها کاه ربای .
چهره ٔ کاهربای در فراق رخساره ٔ کاه زرد مانده است . (سندبادنامه ).
تا چو بیجاده نباشد به نکورنگی سنگ
تا چو یاقوت نباشد به بها کاه ربای .
چهره ٔ کاهربای در فراق رخساره ٔ کاه زرد مانده است . (سندبادنامه ).