کافوربار
لغت‌نامه دهخدا
کافوربار. (نف مرکب ) کافور بارنده . کافوربیز. || کنایه از هر چیز بغایت سرد. (برهان ). || کنایه از هر چیز بسیار خوشبوی باشد. (برهان ) :
بخورانگیز شد عود قماری
هوا میکرد خود کافورباری .
|| برف بار، چه کافور باریدن کنایه از برف باریدن است . (برهان ) :
گهی در بارد گهی عذر خواهد
همان ابر بدخوی کافوربارش .
برآمد ز کوه ابر کافوربار
مزاج زمین گشت کافورخوار.
ز باریدن ابر کافوربار
سمن رسته از دستهای چنار.
بخورانگیز شد عود قماری
هوا میکرد خود کافورباری .
|| برف بار، چه کافور باریدن کنایه از برف باریدن است . (برهان ) :
گهی در بارد گهی عذر خواهد
همان ابر بدخوی کافوربارش .
برآمد ز کوه ابر کافوربار
مزاج زمین گشت کافورخوار.
ز باریدن ابر کافوربار
سمن رسته از دستهای چنار.