چاک چاک کردن
لغت‌نامه دهخدا
چاک چاک کردن . [ ک َ دَ ] (مص مرکب ) شکافتن . پاره پاره کردن . درانیدن . شرحه شرحه و ریش ریش کردن .پاره پوره کردن . زخم فراوان کسی را زدن :
بخود کرد جامه همه چاک چاک
بسر بر همیکرد ز اندوه خاک .
کنند این زره در برت چاک چاک
چو مردار آنگه کشندت بخاک .
بدو گفت کاوس ، یزدان پاک
تن بد سگالان کند چاک چاک .
بخود کرد جامه همه چاک چاک
بسر بر همیکرد ز اندوه خاک .
کنند این زره در برت چاک چاک
چو مردار آنگه کشندت بخاک .
بدو گفت کاوس ، یزدان پاک
تن بد سگالان کند چاک چاک .