چاره دان
لغت‌نامه دهخدا
چاره دان . [ رَ / رِ] (نف مرکب ) داننده ٔ چاره . چاره ساز. صاحب تدبیر. و رجوع به چاره ساز شود. || داننده ٔ علاج دردها. معالج . آنکه علاج و درمان دردها داند :
تو هرچ اندرین کار دانی بگوی
که تو چاره دانی و من چاره جوی .
بسا چاره دان کاو بسختی بمرد
که بیچاره گوی سلامت ببرد.
و رجوع به چاره ساز و چاره گر شود.
تو هرچ اندرین کار دانی بگوی
که تو چاره دانی و من چاره جوی .
بسا چاره دان کاو بسختی بمرد
که بیچاره گوی سلامت ببرد.
و رجوع به چاره ساز و چاره گر شود.