پیل پای
لغت‌نامه دهخدا
پیل پای . (اِ مرکب ) پای پیل . پیل پا. || دارای پائی چون پیل :
گورجست و گاوپشت و کرگ ساق و گرگ روی
تیزگوش و رنگ چشم و شیردست و پیل پای .
بسی حربه ها زد بر آن پیل پای
بسی نیز قاروره ٔ جان گزای .
|| گرز. پیل پا. نوعی حربه که زنگیان دارند : || نوعی قدح شراب . پیل پا.
ز راجه منم پیل پولاد خای
که بر پشت پیلان کشم پیلپای .
گورجست و گاوپشت و کرگ ساق و گرگ روی
تیزگوش و رنگ چشم و شیردست و پیل پای .
بسی حربه ها زد بر آن پیل پای
بسی نیز قاروره ٔ جان گزای .
|| گرز. پیل پا. نوعی حربه که زنگیان دارند : || نوعی قدح شراب . پیل پا.
ز راجه منم پیل پولاد خای
که بر پشت پیلان کشم پیلپای .