پیل افکن
لغت‌نامه دهخدا
پیل افکن . [ اَ ک َ ] (نف مرکب ) که فیل افکند. که با پیل برآید. که فیل بر زمین زند. کنایه است از مرد دلیر و شجاع . صاحب آنندراج گوید بر قیاس پیلتن و اطلاق این بر اسپ نیز آمده . پیل اوژن :
چو کاموس پیل افکن شیر مرد
چومنشور جنگی سپهر نبرد.
چه صعب رودی دریانهاد و طوفان سیل
چه منکرآبی پیل افکن و سواراوبار.
نی نی که چو نعمان بین پیل افکن شاهان را
پیلان شب و روزش کشته به پی دوران .
ای بس شه پیل افکن کافکند به شه پیلی
شطرنجی تقدیرش در ماتگه حرمان .
ز بیداد کوپال پیل افکنان
فلک چامه در خم نیل افکنان .
به هم پنجگی پیل را بشکنم
شه پیلتن ، بلکه پیل افکنم .
هیون بر وی افکند پیل افکنی
سوی پیلتن شد چو اهریمنی .
برون راند پیل افکن خویش را
رخ افکند پیل بداندیش را.
جوانان پیل افکن شیرگیر
ندانند دستان روباه پیر.
چو کاموس پیل افکن شیر مرد
چومنشور جنگی سپهر نبرد.
چه صعب رودی دریانهاد و طوفان سیل
چه منکرآبی پیل افکن و سواراوبار.
نی نی که چو نعمان بین پیل افکن شاهان را
پیلان شب و روزش کشته به پی دوران .
ای بس شه پیل افکن کافکند به شه پیلی
شطرنجی تقدیرش در ماتگه حرمان .
ز بیداد کوپال پیل افکنان
فلک چامه در خم نیل افکنان .
به هم پنجگی پیل را بشکنم
شه پیلتن ، بلکه پیل افکنم .
هیون بر وی افکند پیل افکنی
سوی پیلتن شد چو اهریمنی .
برون راند پیل افکن خویش را
رخ افکند پیل بداندیش را.
جوانان پیل افکن شیرگیر
ندانند دستان روباه پیر.