پایاپای
لغتنامه دهخدا
پایاپای . (اِ مرکب ) تهاتُر. پابپا. عمل دو کس یا دو کشور که طلب های خود را بجای وامهائی که بهم دارند حساب کنند. || مبادله . || هم بَر :
لبی ز نان جنازه بگورکن ندهد
وگر بباید با مرده خفت پایاپای .
لبی ز نان جنازه بگورکن ندهد
وگر بباید با مرده خفت پایاپای .