پابست
لغت‌نامه دهخدا
پابست . [ ب َ ] (ن مف مرکب ) پای بند. مقیّد. دل بسته . دلباخته :
شیخی بزنی فاحشه گفتا مستی
پیوسته بدام دیگری پابستی .
- پابست اَمری بودن ؛ بدان تعلق خاطر و دلبستگی داشتن .
- پابست کسی بودن (شدن ) ؛ دلباخته یا دلبسته ٔ کسی بودن یا شدن .
|| (اِ مرکب ) بنیاد عمارت . (غیاث اللغات ). پای بست . || محکم . (غیاث اللغات ).
شیخی بزنی فاحشه گفتا مستی
پیوسته بدام دیگری پابستی .
- پابست اَمری بودن ؛ بدان تعلق خاطر و دلبستگی داشتن .
- پابست کسی بودن (شدن ) ؛ دلباخته یا دلبسته ٔ کسی بودن یا شدن .
|| (اِ مرکب ) بنیاد عمارت . (غیاث اللغات ). پای بست . || محکم . (غیاث اللغات ).