هوازی
لغت‌نامه دهخدا
هوازی . [ هََ / هَِ ] (ق ) بیکبار. ناگاه . (برهان ) :
مردمان از خرد سخن گویند
تو هوازی حدیث غاب کنی .
هوازی برآمد برم آن نگار
مرا تنگ بگرفت اندر کنار.
هوازی مرا گوید آن شکرین لب
که ای شاعراندر سخن ژرف بنگر.
به مهمان هوازی شاد گردم
ز دست رنج و غم آزاد گردم .
هوازی جهان پهلوان را بدید
که در سایه ٔ گل همی مل کشید.
او مرا شیرین چو جان است و گرامی چون سخن
از جهان و جان هوازی کس ندارد دست باز.
خزینه ی ْ علم فرقان است اگر نه بر هوایی تو
که بردت پس هوازی ، جز هوا، زی شعر اهوازی ؟
|| (اِ) بارگاه . (برهان ). در این معنی ظاهراً مصحف هواری است یا به عکس . رجوع به هواری شود.
مردمان از خرد سخن گویند
تو هوازی حدیث غاب کنی .
هوازی برآمد برم آن نگار
مرا تنگ بگرفت اندر کنار.
هوازی مرا گوید آن شکرین لب
که ای شاعراندر سخن ژرف بنگر.
به مهمان هوازی شاد گردم
ز دست رنج و غم آزاد گردم .
هوازی جهان پهلوان را بدید
که در سایه ٔ گل همی مل کشید.
او مرا شیرین چو جان است و گرامی چون سخن
از جهان و جان هوازی کس ندارد دست باز.
خزینه ی ْ علم فرقان است اگر نه بر هوایی تو
که بردت پس هوازی ، جز هوا، زی شعر اهوازی ؟
|| (اِ) بارگاه . (برهان ). در این معنی ظاهراً مصحف هواری است یا به عکس . رجوع به هواری شود.