هبةا

هبةا. [ هَِ ب َ تُل ْ لاه ] (اِخ ) (مولانا...) از عرفا و متصوفه ٔ قرن هفتم هجری که به وفور علم و صلاح معروف بوده . وی از مردم ترکستان و هنگامی که غازان خان در خراسان حکومت داشت به ایران آمد و به خدمت پادشاه رسید. غازان خان مقدم وی را گرامی شمرد و از ملازمان و خاصان خود گردانید. هبةاﷲ لغت سریانی و ترکی نیکو میدانست و به اصطلاحات متصوفه و مشایخ واقف بود و امثال و حکایات بسیار از ایشان در خاطر داشت . وی تا آخر عمر خود ملازم غازان خان بود و پس از مرگ درتبریز به خاک سپرده شد. (از حبیب السیر ج 2 ص 190).