هبةا

هبةا. [ هَِ ب َ تُل ْ لاه ] (اِخ ) ابن عبدالرحیم بن ابراهیم بن البارزی الجهنی الحموی ، مکنی به ابوالقاسم و ملقب به شرف الدین و معروف به ابن البارزی . محدث و از فقهای شافعی بود. به سال 645 در حماة متولد شد. وی مدتها منصب قضاء موطن خود را داشت . در پیری به بصره رفت و به سال 738 هَ . ق . وفات یافت . وی نود و چند کتاب تألیف کرد که از آنجمله : «تجرید جامع الاصول فی احادیث الرسول » و «الشرعة فی القراآت السبعه » و «الفریدة البارزیه فی شرح الشاطبیة» و «البستان فی تفسیر القرآن » و «روضات جنات المحبین » در 12جلد و «الناسخ و المنسوخ » و «ضبط غریب الحدیث » در دو مجلد. و «بدیعالقرآن » و «رموز الکنوز» را که منظومه ای است در فقه ، میتوان نام برد. (از اعلام زرکلی چ جدید ج 9 ص 60). و رجوع به ابوالقاسم (هبةاﷲ...) شود.