نیم ره
لغت‌نامه دهخدا
نیم ره . [ رَه ْ ] (اِ مرکب ) نیم راه . نیمه راه . نیمه ٔ راه . وسط راه . در بین راه . رجوع به نیم راه شود.
- در نیم ره ، به نیم ره ؛ به مقصد نرسیده . به پایان راه نرسیده :
جبریل هم به نیم ره از بیم سوختن
بگذاشته رکابش و برتافته عنان .
اندیشه کنم که وقت یاری
در نیم رهم فروگذاری .
ز خود گرچه مرکب برون رانده ام
به راه تو در نیم ره مانده ام .
- در نیم ره ، به نیم ره ؛ به مقصد نرسیده . به پایان راه نرسیده :
جبریل هم به نیم ره از بیم سوختن
بگذاشته رکابش و برتافته عنان .
اندیشه کنم که وقت یاری
در نیم رهم فروگذاری .
ز خود گرچه مرکب برون رانده ام
به راه تو در نیم ره مانده ام .