نوبتی دار
لغت‌نامه دهخدا
نوبتی دار. [ ن َ / نُو ب َ ] (نف مرکب ) دربان بارگاه و خیمه ٔ بزرگ . (ناظم الاطباء). نگهبان خیمه . (آنندراج ). پاسبان . محافظ. نگهبان . کشیکچی :
درآوردشان نوبتی دار شاه
قفائی ز خون سرخ و روئی سیاه .
هر آن موری که یابد بر درش بار
سلیمانیش باید نوبتی دار.
زهی سرخیل سرهنگان اسرار
سخن را تا قیامت نوبتی دار.
|| زندان بان . || رئیس نقاره چیان . (ناظم الاطباء).
درآوردشان نوبتی دار شاه
قفائی ز خون سرخ و روئی سیاه .
هر آن موری که یابد بر درش بار
سلیمانیش باید نوبتی دار.
زهی سرخیل سرهنگان اسرار
سخن را تا قیامت نوبتی دار.
|| زندان بان . || رئیس نقاره چیان . (ناظم الاطباء).