نجم الدین
لغت‌نامه دهخدا
نجم الدین . [ ن َ مُدْ دی ] (اِخ ) محمودبن الیاس . فقیه و طبیب شیرازی . در قرن هفتم هجری میزیسته است و در اواخر این قرن در شیراز وفات یافته . طبیبی حاذق و فقیرنواز بوده . از تألیفات اوست : الحاوی فی علم التداوی ، شرح العضول لبقراط، الرشیدیة، کتاب التشریح ، کتاب الاغذیه و الاشربة، الرسالة الثلجیة، کتاب اسرار النکاح . (از شدالازار ص 277).