ناشکفت
لغتنامه دهخدا
ناشکفت . [ ش ِ ک ُ ] (ن مف مرکب ) بازناشده . ناشکفته . شکفته ناشده :
گلی بود در بوستان ناشکفت
همان نرگسی در چمن نیم خفت .
بنفشه چو در گل بود ناشکفت
عفونت بود بوی او در نهفت .
رجوع به ناشکفته شود.
گلی بود در بوستان ناشکفت
همان نرگسی در چمن نیم خفت .
بنفشه چو در گل بود ناشکفت
عفونت بود بوی او در نهفت .
رجوع به ناشکفته شود.