ناردانه
لغت‌نامه دهخدا
ناردانه . [ ن َ / ن ِ ] (اِ مرکب ) دانه ٔانار. (ناظم الاطباء). ناردان . حب الرمان :
داغ ها چون شاخهای بسد یاقوت رنگ
هریکی چون ناردانه گشته اندر زیر نار.
اشک من ناردانه شد نه عجب
گر دل من کفیده نار شود.
گرچه دارد ناردانه رنگ لعل نابسود
نیست لعل نابسوده در بها چون ناردان .
لب ساقی چو نوش نوش کند
نقل از آن ناردانه بستانیم .
سرخ سیبی دل از میان کنده
به دلش ناردانه آکنده .
ساقی ز می شرابخانه
پیش آر می چو ناردانه .
نار کز ناردانه گردد پر
پخته لعل و نپخته باشد در.
آن کوزه بر کفم نه کاب حیات دارد
هم طعم ناردان و هم رنگ ناردانه .
|| کنایه از اشک خونین و سرشک گلگون است :
شد از بادام عنابش روانه
بهش نارنج گشت از ناردانه .
داغ ها چون شاخهای بسد یاقوت رنگ
هریکی چون ناردانه گشته اندر زیر نار.
اشک من ناردانه شد نه عجب
گر دل من کفیده نار شود.
گرچه دارد ناردانه رنگ لعل نابسود
نیست لعل نابسوده در بها چون ناردان .
لب ساقی چو نوش نوش کند
نقل از آن ناردانه بستانیم .
سرخ سیبی دل از میان کنده
به دلش ناردانه آکنده .
ساقی ز می شرابخانه
پیش آر می چو ناردانه .
نار کز ناردانه گردد پر
پخته لعل و نپخته باشد در.
آن کوزه بر کفم نه کاب حیات دارد
هم طعم ناردان و هم رنگ ناردانه .
|| کنایه از اشک خونین و سرشک گلگون است :
شد از بادام عنابش روانه
بهش نارنج گشت از ناردانه .