نابسوده
لغت‌نامه دهخدا
نابسوده . [ ب ِ / ب َ دَ / دِ ] (ن مف مرکب ) ناسفته . سوراخ نشده . نابسود :
سخن گفت ناگفته چون گوهر است
کجا نابسوده به بند اندر است .
ور گهر تاج نابسوده شد از بحر
بحر گهرزای تاجدار بماناد.
|| نو. غیرمستعمل . مقابل کهنه :
بیامد ابر تخت شاهی نشست
یکی جامه ٔ نابسوده به دست .
|| نتراشیده . نسائیده . که تراش نخورده باشد :
چشمم به وی افتاد و برنهادم
دل بر گهری سرخ نابسوده .
برو بافته شفشه ٔ سیم و زر
بشفشه درون نابسوده گهر.
دگر که نام نکو یافته ست و نام نکو
نکوتر از گهر نابسوده صد خروار.
بودند دو لعل نابسوده
در درج وفا بمهر بوده .
|| لمس نشده . دست نخورده . بکر :
یکی سرو بد نابسوده سرش
چو با شاخ شدرستم آمد برش .
تو گنجی سر بمهری نابسوده
بد و نیک جهان ناآزموده .
سخن گفت ناگفته چون گوهر است
کجا نابسوده به بند اندر است .
ور گهر تاج نابسوده شد از بحر
بحر گهرزای تاجدار بماناد.
|| نو. غیرمستعمل . مقابل کهنه :
بیامد ابر تخت شاهی نشست
یکی جامه ٔ نابسوده به دست .
|| نتراشیده . نسائیده . که تراش نخورده باشد :
چشمم به وی افتاد و برنهادم
دل بر گهری سرخ نابسوده .
برو بافته شفشه ٔ سیم و زر
بشفشه درون نابسوده گهر.
دگر که نام نکو یافته ست و نام نکو
نکوتر از گهر نابسوده صد خروار.
بودند دو لعل نابسوده
در درج وفا بمهر بوده .
|| لمس نشده . دست نخورده . بکر :
یکی سرو بد نابسوده سرش
چو با شاخ شدرستم آمد برش .
تو گنجی سر بمهری نابسوده
بد و نیک جهان ناآزموده .