مینوسرشت
لغت‌نامه دهخدا
مینوسرشت . [ س ِ رِ ] (ص مرکب ) که سرشتی مانند مینو دارد. که طبیعتی مانند بهشت دارد. دارای سرشت و طبیعت بهشت . دارای خلقت بهشت . توسعاً به معنی زیبا و خرم :
درآمد به آن شهر مینوسرشت
که ترکانش خوانند لنگر بهشت .
در آن خرم آباد مینوسرشت
فروماند حیران ز بس آب و کشت .
زمانه به کردار باغ بهشت
زمین از گل و سبزه مینوسرشت .
|| خوب صورت . مینوپیوند. (آنندراج ). رجوع به مینوپیوند شود. || آسمانی طبیعت و آسمانی خوی . (ناظم الاطباء).
درآمد به آن شهر مینوسرشت
که ترکانش خوانند لنگر بهشت .
در آن خرم آباد مینوسرشت
فروماند حیران ز بس آب و کشت .
زمانه به کردار باغ بهشت
زمین از گل و سبزه مینوسرشت .
|| خوب صورت . مینوپیوند. (آنندراج ). رجوع به مینوپیوند شود. || آسمانی طبیعت و آسمانی خوی . (ناظم الاطباء).