مقراضه

مقراضه . [ م ِ ض َ / ض ِ ] (اِ) نوعی از پیکان تیر باشد و آن را دوشاخه سازند. (برهان ). نوعی از پیکان دو شاخه . (فرهنگ رشیدی ) (غیاث ). نوعی از تیر که پیکانش دوسر باشد و کارش بریدن است چنانکه اگر شاخی مطلوب بود بدان می توان برید خلاف تیرهای دیگر که شکافتن و سوراخ کردن کار آنهاست . (آنندراج ). نوعی از پیکان تیر که دوشاخه باشد. (ناظم الاطباء) :
مقراضه ٔ بندگان چو مقراض
اوداج بریده منکران را.

خاقانی .

شاه را دیدم در او پیکان مقراضه به کف
راست چون بحری نهنگ انداز در نخجیرجا.

خاقانی .

چو سوزن سنان سینه را دوخته
ز مقراضه مقراضی آموخته .

نظامی .

به مقراضه ٔ تیر پهلوشکاف
بسی آهو افکند با نافه ناف .

نظامی .

همه مقراضه های پرنیان پوش
همه زهرآبهای خوشتر از نوش .

نظامی (از گنجینه ٔ گنجوی ).

از میان دو شاخهای خدنگ
جست مقراضه ٔ فراخ آهنگ .

نظامی .

|| نوعی از حلوا هم هست . (برهان ) (از فرهنگ رشیدی ) (از غیاث ) (از آنندراج ) (از ناظم الاطباء). و رجوع به مقراضی شود. || مرادف مقراضک . (آنندراج ) :
در رهگذر قاسم با حسن و ادب
گرعاشق دلخسته بیفتد چه عجب
زیراکه به هرگام بر آن خسته زند
تنگ شکر از دهان و مقراضه ٔ لب .

نظام دست غیب (از آنندراج ).