مردارخوار
لغت‌نامه دهخدا
مردارخوار. [ م ُ خوا / خا ] (نف مرکب ، اِ مرکب ) رخمه . (تحفه ٔ حکیم مؤمن ). عقاب . (زمخشری ). ام جوان . (منتهی الارب ). کرکس و زاغ و مانند آن . (آنندراج ). انوق . جیفه خور. لش خور. (یادداشت مرحوم دهخدا). مرغی که مردار می خورد. کرکس . نسر. (ناظم الاطباء). لاشخور. لاشه خور. لاشه خوار. مردارخور :
گر تن بی خون شده ای چون نگار
ایمنی از زحمت مردارخوار.
بر درآن جیفه گروهی نظار
بر صفت کرکس مردارخوار.
|| حرام خور. که پروای حلال و حرام ندارد :
همین دو خصلت ملعون کفایت است ترا
غریب دشمن و مردارخوارمی بینم .
گر تن بی خون شده ای چون نگار
ایمنی از زحمت مردارخوار.
بر درآن جیفه گروهی نظار
بر صفت کرکس مردارخوار.
|| حرام خور. که پروای حلال و حرام ندارد :
همین دو خصلت ملعون کفایت است ترا
غریب دشمن و مردارخوارمی بینم .