مجتبی
لغت‌نامه دهخدا
مجتبی . [ م ُ ت َ با ] (ع ص ) برگزیده . (دهار). برگزیده شده . (آنندراج ) (غیاث ) (از منتهی الارب ) (از اقرب الموارد). برگزیده و پسندیده . (ناظم الاطباء). ج ، مجتبین و مجتبون . (یادداشت به خط مرحوم دهخدا) :
هم موسی از دلالت او گشته مصطفی
هم آدم از شفاعت او گشته مجتبی .
هر دو رکن جهان مردمی اند
آدمی مجتبی و عیسی یار.
تو بمانی چون گدای بینوا
دولت خود هم توباش ای مجتبی .
مرحبا یا مجتبی یا مرتضی
ان تغب جاء القضا ضاق الفضا.
هم موسی از دلالت او گشته مصطفی
هم آدم از شفاعت او گشته مجتبی .
هر دو رکن جهان مردمی اند
آدمی مجتبی و عیسی یار.
تو بمانی چون گدای بینوا
دولت خود هم توباش ای مجتبی .
مرحبا یا مجتبی یا مرتضی
ان تغب جاء القضا ضاق الفضا.