مأوا

لغت‌نامه دهخدا

مأوا. [ م َءْ ] (ع اِ) جای بودن و با لفظ دادن و ساختن و گرفتن و به مأوا شدن مستعمل . (آنندراج ). مسکن و منزل و خانه و لانه و جایگاه و مقام و جای اقامت و مکان و جای سکونت . (ناظم الاطباء). رسم الخطی از مأوی :
چنان پندارد آن مسکین در اینجا
کزین خوشتر نباشد هیچ مأوا.

ناصرخسرو.

هر زمان این شاهباز ملک را
ساعد اقبال مأوا دیده ام .

خاقانی .

در سیه کاری چو شب روی سپید آرم چو صبح
پس سپید آید سیه خانه به شب مأوای من .

خاقانی .

در این ژرف صحرا که مأوای ماست
خورشهای ما صید صحرای ماست .

نظامی .

گذشت از شما کیست از دام و دد
که دارد در این دشت مأوای خود.

نظامی .

ز رحمت بر او شب نیارست خفت
به مأوای خود بازش آورد و گفت ...

سعدی (بوستان ).

و رجوع به مأوی شود.
- هشت مأوا ؛ هشت بهشت . هشت مأوی :
آن خط بیاموزتا برآیی
از چاه سقر تا به هشت مأوا.

ناصرخسرو (دیوان ص 42).

و رجوع به هشت بهشت و هشت مأوی شود.