ماه پیکر

ماه پیکر. [ پ َ / پ ِ ک َ ] (ص مرکب ) هرچیز که پیکر آن مانند ماه باشد. (ناظم الاطباء). از اسمای محبوب است . (آنندراج ). کسی که پیکرش مانند ماه زیبا و دل انگیز باشد. معشوق زیبا :
ای غالیه زلفین ماه پیکر
عیار و سیه چشم و نغز دلبر.

خسروی (یادداشت به خط مرحوم دهخدا).

زره پوش ترک من آن ماه پیکر
زره دارد از مشک بر ماه انور.

امینی نجار (از لباب الالباب ج 2 ص 42).

بتی ساخته ماه پیکر در اوی
برهنه نه زر و نه زیور بر اوی .

اسدی .

و طلیعه ٔ بصر او بر ماهرویی افتاد... خوب منظر، ماه پیکر... (سندبادنامه ص 259).
جهان خسرو اسکندر فیلقوس
ز پیوند آن ماه پیکر عروس .

نظامی .

ز مهترزادگان ماه پیکر
بود در خدمتش هفتاد دختر.

نظامی .

تا آنگهی که پیکر ماه است بر فلک
خالی مباد مجلست از ماه پیکران .

سعدی .

صاحب کمال را چه غم از نقص جاه و مال
چون ماه پیکری که در او سرخ و زرد نیست .

سعدی .

جمال ماه پیکر در بلندی
بدان ماند که ماه آسمان است .

سعدی .

چو دور خلافت به مأمون رسید
یکی ماه پیکر کنیزک خرید.

سعدی (بوستان ).