لب تشنه
لغت‌نامه دهخدا
لب تشنه . [ ل َ ت َ / ت ِ ن َ / ن ِ ] (ص مرکب ) عطشان :
خاک لب تشنه ٔ خون است و ز سرچشمه ٔ دل
آب آتش زده چون چاه سقر بگشایید.
مانم بخاک کم بها لب تشنه ٔ آب وفا
کز جرعه ٔ هیچ آشنا آلوده دامان نیستم .
لب تشنه ترم ز سگ گزیده
از دست کس آب چون ستانم .
زین بحر بصیرت بین بی شربت ازو مگذر
کز شط چنین بحری لب تشنه شدن نتوان .
نوح که لب تشنه بحیوان رسید
چشمه غلط کرد به طوفان رسید.
- شاه لب تشنه ؛ حسین بن علی علیه السلام :
زیر خنجر گفت شاه لب تشنه
مهلتی ای شمر تشنه ام تشنه .
خاک لب تشنه ٔ خون است و ز سرچشمه ٔ دل
آب آتش زده چون چاه سقر بگشایید.
مانم بخاک کم بها لب تشنه ٔ آب وفا
کز جرعه ٔ هیچ آشنا آلوده دامان نیستم .
لب تشنه ترم ز سگ گزیده
از دست کس آب چون ستانم .
زین بحر بصیرت بین بی شربت ازو مگذر
کز شط چنین بحری لب تشنه شدن نتوان .
نوح که لب تشنه بحیوان رسید
چشمه غلط کرد به طوفان رسید.
- شاه لب تشنه ؛ حسین بن علی علیه السلام :
زیر خنجر گفت شاه لب تشنه
مهلتی ای شمر تشنه ام تشنه .